Nieuwe tijden, nieuwe stadions. Het Olympisch Stadion van deze eeuw kunnen we zo groot maken als we zelf willen – als het moet voor miljoenen toeschouwers tegelijk. Er hoeft alleen geen steen voor te worden gelegd, want om met ons allen bij elkaar te komen hebben we tegenwoordig internet. Waarom in een file staan als je thuis alles bij de hand hebt? We kunnen beter het Olympisch Stadion copiëren op internet, als een sociaal netwerk waar iedereen een plek heeft. Tijdens evenementen kan je kiezen of je in het stadion zelf gaat zitten, of dat je inlogt op het virtuele stadion om de wedstrijden te volgen. Hoe meer rechten je bezit in dat virtuele stadion, hoe meer camera’s je kan bedienen. Bij de finale van de honderd meter sprint bijvoorbeeld kijk je zowel door de camera bij de start als bij de finish om in een split-screen vanuit beide gezichtspunten deze wedstrijd te volgen. Meteen na de finish loop je met de winnaar mee in zijn ereronde. Waarom zou je je nog ergeren aan de regie van het tv-verslag als je die zelf kunt beheren? Als je eens een keer besluit om wél naar het stadion zelf te gaan, kan je via het sociale netwerk erachter komen of er nog iemand uit jouw omgeving dat ook wil. Zo kan je afspraken maken om gezamenlijk te reizen om kosten te besparen. Waarom twee keer geld uitgeven voor benzine als je buurman ook naar Amsterdam wil? Na afloop van het evenement laat je alle herinneringen, foto’s en video’s achter in het sociale netwerk van het stadion, zodat het gejuich nooit meer dooft. Een stadion bestaat niet alleen uit stenen, maar vooral uit de ontelbare herinneringen van de bezoekers en de sporters. Een stadion kan je afbreken, maar de gedachte eraan niet. Waarom zou je die herinnering alleen voor jezelf houden en niet delen met anderen? En zo stel ik mij een vol stadion voor dat niet bestaat, als een wave die nooit meer ophoudt. Artikel stond ook op Sportgeschiedenis.nl