De laatste tijd bekruipt mij steeds meer het gevoel dat er twee soorten werelden binnen de actieve sport deelname aan het ontstaan zijn, in ieder geval in de sportwerelden waarin ik actief ben. Veel lezers van Sport28 zijn min of meer bekend met het begrip Sport 2.0. Sport met toegevoegde waarde, vooral van de nieuwe social media. Bij grote evenementen als de Dam tot Dam loop of de Amstel Gold Race (AGR) toertocht wordt veel gedaan om de sporter bij het evenement te betrekken en te binden. Dat is mooi en waardevol, zeker als we hiermee meer mensen in beweging kunnen krijgen.
Sportainment
Alleen kunnen we hier nog wel over sport spreken? Gaat het voor deze deelnemers niet veel meer om het deelnemen aan een groot evenement met “toevallig” een sportieve inslag. Wat is verschil tussen White Sensation en de toereditie van de Giro. Bij laatst genoemde evenement gaat het niet om een wedstrijd, om het zo snel mogelijk een bepaalde afstand af te leggen. Sterker nog, als je echt hard zou willen fietsen is het beter het op een andere dag zelf te gaan fietsen. Dat heb je geen last van opstoppingen bij stempelposten, drukke fietspaden en andere zaken die de doorgang belemmeren.
Het lijkt de deelnemers vooral te gaan om het “volbrengen van een uitdaging”, meestal in groepsverband en in ieder geval met heel veel mensen samen op één dag. Het gevoel om onderdeel van ‘iets’ uit te maken lijkt te overheersen. Is het niet meer entertainment dan sport, zou het woord ‘sportainment’ niet een goede term zijn om deze vorm van actieve recreatie onder te vangen?
.jpg)
Hardlopen 1.0
Bij toeredities van wielerwedstrijden als de Giro en de AGR ligt inderdaad de nadruk op het volbrengen en niet op de prestatie. Maar ook bij een wedstrijd als de halve van Egmond lijkt bij grote groepen deelnemers het deel uit maken van een ‘running community’ belangrijker te zijn dan de prestatie. Waarom immers zijn mensen bereid om al lang van te voren naar Egmond af te reizen, lang in het startvak te wachten en dan na het startschot ook nog lang te wachten tot ze eindelijk zelf mogen gaan hardlopen. En dan duurt het ook nog een aantal kilometer voordat er eindelijk ruimte voldoende is om enigszins zelfstandig het tempo te bepalen?
Vermaak of sport
De aanleiding van deze column is de laatste editie van de Olympisch Stadionloop in Amsterdam. Deze loop wordt georganiseerd door de atletiekvereniging Phanos. Een aantal jaren geleden dreigde deze loop te verdwijnen door een gebrek aan deelnemers en vrijwilligers. De laatste jaren is de loop gekoppeld aan een goed doel (Unicef), zijn er meerdere afstanden (o.a. 1 km voor de ‘kids’ en 4 km voor de ‘beginners’) en is er een businessloop. Dit alles begeleid door een eigen website en, via verschillende mensen waaronder Jurryt van der Vooren, een Twitter campagne. Het resultaat is dat als je heden ten dage mee wil doen je op tijd moet opgeven om niet het risico te lopen dat je niet mee kunt doen. Dat had ik dus gedaan en zo stond ik dus 14 november gespannen aan de start. Maar we mochten niet starten voordat we eerst naar een show van cheerleaders hadden gekeken! Uiteraard paste dat heel goed in het streven naar een totaalevenement, maar voor mij was dat echt te veel. Ik zei tegen de loper naast mij: “Ik kom voor strijd en niet om vermaakt te worden”. Dus voor Sport 1.0 en niet voor Sport 2.0.
.jpg)
Hardlopen 2.0
Als ik aan een wedstrijd dan wil ik ook een wedstrijd doen. Ik wil kunnen strijden, hoe niet vermaakt te worden. Ik start dus ook niet bij de Vondelparkloop (heeft eenzelfde ontwikkeling doorgemaakt als de Olympisch Stadionloop) maar bij de cross in Zaandam waar tijden nog gewoon met de stopwatch worden genoteerd. En als ik de AGR zelf wil rijden dan ben ik weer wel Sport 2.0, dan download ik het bestand en laad dat in mijn Garmin Edge (GPS fiets ‘tool’).
