Bij de ontwikkeling van het Olympisch Plan is vastgelegd dat begin dit jaar een beslissing moet worden genomen over een lange termijnoplossing voor het stadion, die grofweg moet voldoen aan de volgende eisen: het stadion moet 1) zo spoedig mogelijk na de Spelen weer open; 2) een opvallend en herkenbaar icoon voor de stad blijven; 3) een toonbeeld zijn voor de economische en sociale wederopbouw van Oost-Londen; 4) flexibele gebruiksmogelijkheden bieden voor scholen, lokale gemeenschappen, het grote publiek en topsport; en 5) financieel rendabel zijn.

Twee gegadigden hebben zich officieel kandidaat gesteld voor de overname van het stadion van £537.000.000 dat plaats biedt aan 80.000 toeschouwers: voetbalclubs Tottenham Hotspur en West Ham United. Vooral het bid van de Spurs doet veel stof opwaaien. 

West Ham United stelt voor het stadion te huren, licht te verbouwen en te gebruiken als niet alleen een hypermodern voetbalstadion, maar tevens een multifunctioneel sportcomplex waarin de typische Olympische functionaliteiten zoals de atletiekbaan blijven behouden. 

Tottenham daarentegen, is van plan het anders aan te pakken en wil omwille van de voetbalsfeer de atletiekbaan niet behouden. Sterker nog, de Spurs willen het stadion zo snel mogelijk tegen de vlakte gooien om op dezelfde locatie een compleet nieuwe voetbaltempel te bouwen. Dit imposante stadion zou vervolgens - behalve door de locatie - op geen enkele wijze refereren aan de Spelen, maar voor de Spurs wel een aanmerkelijk goedkopere en praktischer optie bieden dan uitbreiding of nieuwbouw op de huidige locatie in Tottenham. De Noord-Londense club zou ter compensatie investeren in volledig nieuwe atletiekvoorzieningen voor Crystal Palace iets verderop. 

Een eenvoudige keuze voor de OPLC zou je denken, want het idee om een Olympisch Stadion enkele maanden na voltooiing van de bouw alweer af te breken, lijkt volslagen ridicuul. Niets is echter minder waar, want vooral de financiële onafhankelijkheid van het Spurs-bid is wel heel aantrekkelijk gezien de grote kostenpost van het stadion en de enorme investeringen in de Spelen van een economie in recessie. 


Foto: Matt Dunham/AP

Ondertussen is half Engeland in rep en roer over de beslissing, die zal bepalen of het land zijn beloftes aan het IOC nakomt. Sporticonen uit binnen- en buitenland, waaronder atletieklegende Michael Johnson en voetbalgrootheid Pele, geven publiekelijk hun mening over de stadionsoap, die inmiddels de eenvoudige ontwikkeling van een bestemmingsplan ruimschoots is ontgroeid.

Onder leiding van Lord Sebastian Coe, David Beckham en Tony Blair werd in de aanloop naar de toewijzing in 2005 een emotioneel betoog gehouden over het belang van ‘legacy’ en het eren van historische sportprestaties om inspiratie te bieden aan generaties sporttalenten in het hele land. Een betoog dat volgens velen de doorslag gaf. 

De keuze van de OPLC heeft de potentie om toekomstige uitverkiezingen voor gastlanden voor grote sportevenementen voorgoed te veranderen en Engeland’s integriteit wereldwijd ter discussie te stellen. Een zorg die volledig wordt gedeeld door eerdergenoemde Coe. Want wat is een kandidatuur voor de Spelen of een WK Voetbal nog waard als beloftes onder het juk van financiële druk ogenschijnlijk moeiteloos van tafel worden geveegd? Als Olympische historie wordt bedolven onder de uitbreidingsdrang van kapitaalkrachtige voetbalclubs? En wat als Usain Bolt echt 9.4 loopt tijdens de Spelen in een stadion dat weken later moet worden gesloopt? 
 
Laat ons weten wat jij vindt via de comments.