De Olympische Spelen van Londen beginnen over een jaar. Een moment waarop de organisatie (LOCOG) zichzelf uitgebreid in het zonnetje zette en niet meer jaren aftelt, maar dagen. Ik was in Londen op uitnodiging van officieel partner Eurostar en maakte een dagje Olympische gekte mee: 1.300 toiletten in het Olympisch stadion, meer gele bouwvakkershesjes dan in Dubai en organisatie die de atleten met plezier op Twitter volgt. En London traffic.
Zeven jaar voorbereiding
Olympische Spelen zijn een vreemd toernooi. Ze staan een keer in de twee jaar 2-3 weken volop in de schijnwerpers, maar missen de voorpret van een WK of EK voetbal. Omdat er geen eenduidigheid is voor de kwalificaties en het niveau van de verschillende sporten te veel verschilt. Voor het organiserend land (stad) maakt dat niet zo veel uit, zij hebben minimaal zeven jaar aandacht: van de toewijzing tot de daadwerkelijke spelen. En zij hebben zo hun eigen uitdagingen: komt alles op tijd en vooral binnen budget af? Is het alle moeite en geld wel waard? Vooraf zijn dat altijd open vragen en voer voor discussie in de media en op Twitter. Na afloop is het altijd duidelijk: het was het waard.
Levensverwachting
Londen heeft met dit grote One Year To Go festival besloten dit gevoel (het was het waard) een jaar naar voren te halen. Enerzijds door te laten zien dat bijna alles (88%) op tijd en under budget (!) af is. Anderzijds door de breedte van de spelen te benadrukken. Het ging even vaak over wijken, transport, cultuur en levensverwachtingen als over tafeltennis, atletiek of zeilen. Nu is het verhaal van Londen ook wel echt sterk: East London, de ghetto van Londen, wordt geheel opnieuw op de kaart gezet. Met duizenden nieuwe woningen, met het grootste mall van Londen, met tienduizenden nieuwe banen, met aansluiting van een bullet trein naar het rijke deel van Londen en, oh ja, met wat nieuwe stadions en een sportief evenement van drie weken.
Van winnen naar meedoen
Die spelen worden geweldig, je voelt het nu al in de stad. Maar ze zijn zo Brits bescheiden. Wat vond de architect van het Olympisch stadion, dat door de oogharen wel wat van het Stade de France weg heeft, het belangrijkste van zijn stadion? Dat hier vier keer minder staal gebruikt is dan in het Olympisch stadion van Beijing. Deze architect staat symbool voor de spelen van volgend jaar. Iedereen weet dat China overtroeven met nog grotere investeringen onmogelijk is. Ongewenst zelfs. De spelen van 2012 (en stiekem die van Vancouver ook al) markeren de overgang van megalomaan naar de menselijke maat. Van winnen naar meedoen.
Bij de FIFA is dat besef nog niet helemaal geland, maar die lopen altijd iets achter op het IOC met hun maatschappelijk besef. Ik vind het goed voor de sport. Geen zogenaamde white elephants meer, maar drie weken sportief en cultureel feest met zeven jaar voorpret en een leven lang impact en mooie herinneringen.
