Spreiding wordt groter
Elke statisticus zal je zeggen: de spreiding binnen een categorie is vaak groter dan de spreiding tussen categorieën. Het verschil tussen de best en slechtst verdienende voetballer is groter dan tussen voetballers en tennissers of voetballers en muzikanten. Dat is nu zo en dat zal zo blijven. Dus over 10 jaar hebben we nog steeds megasterren. Nieuwe Cristiano Ronaldo's en nieuwe Lionel Messi's die bakken met geld verdienen. Die spreiding zal nog groter worden: het verschil tussen arm en rijk binnen de voetbalwereld zal nog groter worden. En vooral: schrijnender. Er zullen (nog) minder topsterren zijn en veel meer minimumloon of zelfs gratis voetballers.

For the love of the game
Voor de goede orde: buiten het voetbal (en enkele Amerikaanse sporten en tennis) verdienen bijna alle sporters minimum loon, binnen en buiten Nederland. Dat is geen schande. Sport is leuk en kunnen meedoen aan topsport is een eer. Een van mijn rotsvaste overtuigingen is dat de sport (en vooral het voetbal) de komende jaren weer terug op aarde zal komen. Geen schulden meer van een half miljard, geen bizarre leenconstructies bij de overheid of bijna failliete banken, weinig transfers meer van tientallen miljoenen euro's. De inkomsten van voetbalclubs worden substantieel lager. Of beter gezegd: de uitgaven gaan aangepast worden op de huidige inkomsten. Dat betekent dat vooral de spelers gaan inleveren en hopelijk alle tussenpersonen die er slechts voor het geld tussen zitten. Daarmee gaan spelers weer spelen met intrinsieke motivatie: for the love of the game. 

De opkomst van de superamateur
Dit is precies dezelfde reden waarom zoveel muzikanten muziek maken, schrijvers schrijven en fotografen fotograferen: het is gewoon leuk! Door de opkomst van deze superamateurs zijn de drie voornoemde beroepsgroepen al radicaal veranderd. En dat gaat in de sport ook gebeuren. Hoe gek het ook klinkt: topsporter worden gaat makkelijker worden. Ik noem dit de democratisering van de topsport: allerlei technologische hoogstandjes maken topsport voor iedereen bereikbaar. Van hartslagmeter, tot online coaches via bewegingsanalyses tot genetische verbeteringen, de superamateurs komen eraan. Amateurs die er bijna geld op toe willen leggen om mee te mogen spelen met grote teams of merken. Ook dit is niet anders dan bij de bovengenoemde beroepen. Deze amateurs spelen om ontdekt te worden door topclubs, als investering in een mogelijk fortuin dus of, wederom, omdat ze het gewoon leuk vinden om te doen.

Show me the money
Maar waar zit het geld dan? Wat is het inkomstenmodel van een voetballer dan? Dat is er niet. Heel veel spelers zullen hun geld buiten de sport verdienen en in de sport uitgeven (de superamateurs). Voor de spelers die wel (veel) geld verdienen zal het zeker geen "model" zijn, maar eerder maatwerk. Een mix van sponsoring (blijft groot), merchandising en dan vooral in de vorm van affiliation en een percentage van de overige inkomsten die de club verdient door het opstellen van kleine elite van wereldsterren. Tussen de wereldsterren en de superamateurs zal een laag zitten van modale voetballers: de loonslaven van de clubs, de gladiatoren van de 21ste eeuw. Deze verdienen prima en zijn de studiomuzikanten van het voetbal. Ze zorgen ervoor dat de competitie interessant blijft en dat de wereldsterren kunnen schitteren.

Mind the gap
De afstand tussen de superamateurs en de wereldsterren is gigantisch. De broodvoetballers die ertussen zitten zijn weinigen en verdienen niet de tonnen die een "slecht betaalde" eredivisevoetballer nu verdient. De kloof tussen geld toeleggen en veel geld verdienen is groot. Succes is er voor de slimme en creatieve voetballers. Aangezien het simpeler wordt om goed te voetballen is er behoefte aan voetballers met een verhaal. Dit kan een verhaal zijn op het veld, maar steeds vaker zal ook het verhaal naast het veld ertoe doen. Een eerlijk en oprecht verhaal.

Dit vraagt om een geheel andere organisatie van de BVO's natuurlijk en van de UEFA en FIFA. En niet in de laatste plaats van de managers/makelaars.