Ik doe aan topsport “met zonder been”, zoals mijn nichtje van vier het zegt. Tien jaar geleden werd ik in het Emma Kinder Ziekenhuis behandeld voor kanker in mijn rechteronderbeen. Toen in maart 1999 bleek dat alleen chemotherapie niet genoeg was en mijn been geamputeerd moest worden (bovenbeenamputatie), had ik niet kunnen vermoeden wat deze amputatie voor mij zou betekenen. De eerste jaren als eenbenige waren niet altijd een pretje. Pas toen ik door de Stichting Kinderoncologische Vakantiekampen (SKOV) werd meegenomen op een skireis voor kankerpatiëntjes leerde ik weer hoe leuk bewegen is. Eenmaal thuis wist ik: ik moet sporten. Het was geen vage wens, of een hoop op een andere levensstijl zoals zoveel mensen hebben rond oud en nieuw; ik wist gewoon dat ik het moest doen. Via mijn prothesemaker belandde ik in 2001 op de atletiekbaan. Ik ben er niet meer weggegaan. Zeven jaar en ontelbare trainingen, wedstrijden, hoogte- en dieptepunten later vond ik mezelf terug aan de start van de Paralympische 100m finale voor vrouwen met een amputatie. Ik eindigde als vijfde. De Spelen waren onmetelijk gaaf en het succes smaakt naar meer. In januari 2011 was daar dan mijn eerste grote medaille: zilver op verspringen op het WK atletiek. Natuurlijk staat dit jaar in het teken van Londen: harder trainen, slimmer rusten en werken om mijn droom (een Paralympische medaille) waar te maken.

Vorig jaar werd ik benaderd door Esther Vergeer of ik, samen met 5 andere sporters met een handicap, deel uit wilde maken van het eerste Commerciële Paralympische Team ter wereld: Team Parastars. Ja, natuurlijk! Waarom? Dit team heeft niet het doel geld op te halen, de eerste Nederlander die van gehandicaptensport rijk wordt moet nog geboren worden, nee, wij willen een positief geluid laten horen. Paralympische sport zoals wij het bedrijven is topsport. We geven er alles voor, zijn niet bang om onze handicap te tonen. Sterker nog, wat moet je zonder handicap op de Paralympics? We willen heel Nederland laten zien hoe ambitieus en gedreven wij zijn. En bovenal, dat het onwijs gaaf is om te doen.

Dus kies ik voor de aanhef topsporter en ex-kankerpatiënt in plaats van ex-kankerpatiënt en topsporter. Ik voel me nu op de eerste plaats sporter en zal met Team Parastars proberen zoveel mogelijk mensen aan te steken met dit prettige virus. Ik geef jullie graag een kijkje in mijn leven via www.teamparastars.nl. Nu maar hopen dat ik geen kankerende ex-topsporter wordt. Dat zou jammer zijn.

Marije Smits