What’s next?
Het IOC heeft de financiële wind in de zeilen, maar dat kan niet voorkomen dat de wal het schip kan keren: zonder gaststad geen Olympische en Paralympische Spelen. En zonder Spelen geen marketingplatform, geen kijkers en geen sponsors. Het IOC verzorgt weliswaar meer projecten, zoals Olympic Solidarity, maar de Spelen zijn het vlaggenschip van de organisatie en het fundament van andere projecten. Het doemscenario van nul geïnteresseerde steden voor de Spelen deed bij het IOC de alarmbellen klinken: tien jaar geleden introduceerde het IOC beleid waarin het een nieuwe koers uitstippelde.
Met het nieuwe beleid zet het IOC stappen in de goede richting. Bijvoorbeeld door in te zetten op kostenreductie voor de Spelen en Nationale Olympische Comités (NOC’s) te helpen bij sponsoring. Maar het is twijfelachtig of dit nieuwe beleid de toekomst van de Spelen veiligstelt, al leert het verleden dat de Spelen uit een dal kunnen opklimmen. Concurrerende ‘olympische’ evenementen dienden zich aan (1924), de Spelen leidden tot enorme schulden (1976, 2004), tientallen landen boycotten de Spelen (1980, 1984), het evenement was een podium voor politieke propaganda (1936, 2014), terrorisme legde een schaduw over de Spelen (1972, 1996) en er was extreme weerstand onder de lokale bevolking (1968, 1976).
Enerzijds heeft het IOC sterke troeven in handen. In tegenstelling tot veel andere megaprojecten worden de Spelen altijd stipt op tijd geleverd (Tokio is vanwege corona een verhaal apart), de vijf ringen zijn een ijzersterk merk, een moeilijk te definiëren positief aura lijkt de Spelen te omringen en het netwerk van het IOC is in publieke en private kringen wereldwijd groot en rijk aan geld en kennis.
Anderzijds is het IOC nog altijd een ongereguleerde organisatie met een machtspositie, garanderen plannen op papier geen acties in de praktijk, blijven financiële risico’s liggen bij de gaststeden terwijl het IOC gegarandeerde inkomsten heeft, en blinkt het IOC niet uit in transparantie.
