De oneindig uitgemolken merchandisinglijnen in het voetbal, u kent het wel. Schattige kruippakjes van Man United, een pennenzak van FC Barcelona voor de wat oudere kids, je eigen Royal Antwerp FC koffiemok bij het ontbijt. Leuke hebbedingen voor de voetbalconsument, leuke meerinkomsten voor de club, iedereen blij. Voetbalclubs hebben tegenwoordig zelfs hun eigen pinkaarten, verzekeringen en flauwe afkooksels van formule 1. Of hoe brandstretching plots overstretching wordt. En als het in sportief Amerika regent, druppelt het in Europa: zelfs de hamburgers zouden binnenkort een clublogo dienen te dragen.
De voetbalhamburger (branded)
In het culinaire walhalla Vlaanderen, waar de versterking van de innerlijke mens zo mogelijk nog heiliger is dan koning voetbal, gaat het er op het voetbal net iets minder gastronomisch hoogstaand aan toe. Een ode uit de oude doos: De Voetbalhamburger. Complexloos, bijna vleesloos en voorlopig ook nog logoloos.
Ode aan de de voetbalhamburger
‘Zeg me wat u eet, en ik zal u zeggen wie u bent,’ filosofeerde ooit iemand. De Vlaamse voetbalsupporter eet voetbalhamburgers. Meer nog: doelpunten zijn belangrijk, mooi weer is meegenomen en een sfeervol gevuld stadion kan van voetbal een feest maken, maar zonder een hamburger ben je als Vlaming niet naar de voetbal geweest. Let wel: een voetbalhamburger. Niet zo’n kleffe prefab-hap van een of andere fastfoodboer, maar een onvervalste voetbalhamburger. Een stoere hap die niet eens de pretentie heeft zich voor te doen alsof er vlees in zit. Gewoon 100% procent pure vetzakkerij, gekneld tussen de krokante wangen van een Vlaamse pistolet, gegarneerd – nee: overladen – met bruingebakken ajuin en een sloot curryketchup. Druipend van het vet en de cholesterol. Kwaliteitskost voor de échte supporter.
De lolbroek die ooit aan het hamburgerkraam een broodje-gezond bestelde, vond zichzelf snel terug achteraan de rij. Terecht. Met voetbalhamburgers wordt er in Vlaanderen niet gelachen. Voetbalhamburgers worden ook niet genuttigd of gesavoureerd, maar naar binnen geschrokt, gevreten. En doorgespoeld met een frisse pint, waarna een mooi rollende boer het levenslicht aanschouwt. Omdat honger een onrecht is. Ook voor de Vlaamse voetbalsupporter.
(“Een Hollander verkent Vlaanderen”, Marko Heijl, 2002)
De voetbalhamburger (non-branded)
