Happy National Girls & Women in Sports Day! Nou ja, voor iedereen in Amerika dan. Daar is deze eerste woensdag van februari al 33 jaar, sinds 1987, een feestdag. Een dag die in het leven werd geroepen om volleybalster Flo Hyman te eren vanwege haar prestaties, maar met name vanwege haar werk voor gelijkheid binnen de sport. Vanaf dat moment worden jaarlijks alle vrouwelijke atleten geëerd, niet alleen om hun sportieve prestaties te benadrukken maar zeker ook om aandacht te blijven vragen voor gelijkheid en toegang tot sport voor alle vrouwen. Is dat nodig dan?
Wat voor ons in Nederland heel normaal is - dat je als vrouw de mogelijkheid hebt om te sporten - is helaas voor veel mensen in de wereld geen vanzelfsprekendheid. Tot de Olympische Spelen van 2012 was het zelfs nog 'normaal' voor een aantal landen om geen vrouwen uit te zenden naar het grootste sportevenement van de wereld. Ondenkbaar toch in de 21e eeuw?
Ik kan een heel blog schrijven over de (on)mogelijkheden voor vrouwen in sport in landen als Saoedi-Arabië en Afghanistan, maar laten we het voor nu even dichter bij huis houden. Gelukkig leven wij niet meer in de Middeleeuwen en mag iedereen in Nederland sporten, ongeacht sekse. Maar iets mogen, is wel wat anders dan het graag willen.
Zo vraag ik me af of vrouwen zich zonder enige terughoudendheid melden met hun voetbaltas bij de plaatselijke voetbalvereniging. Het succes van de OranjeLeeuwinnen heeft bij veel mensen taboes doorbroken, met prachtige beelden van juichende mannen als levend bewijs. Maar ons land kent helaas ook nog veel traditionele denkers en opiniemakers. Zo gaf De Telegraaf eerder deze week nog een podium aan een journalist die geen voetbalplaatjes van de OranjeLeeuwinnen in zijn boek wil plakken, want 'vrouwen kunnen niet voetballen'.
Zo gek hebben die Amerikanen het dus niet bekeken met hun National Girls & Women in Sports Day. We kunnen niet vaak genoeg benadrukken dat van gelijkheid vaak nog geen sprake is. Nu hoeven we niet iedere nationale dag van Amerika over te nemen, maar de gedachte erachter is zeker de moeite waard. Dus vrouwen, verenigt u.
Zoals 40 voetbalsters uit de Eredivisie Vrouwen onlangs deden onder de noemer #TeamLaLeague. Een fondsenwervende campagne waarvan de opbrengsten ten goede komen aan projecten in Brazilië en Nicaragua. Lovenswaardig. Maar wat mij betreft gaat dit collectief zich ook bezighouden met de verdere groei van voetbal voor vrouwen in Nederland.
Zo valt op de website van La League al te lezen dat het 'in Nederland voor meiden lastig is om te blijven sporten als ze tiener zijn, vanwege ontbrekende voorzieningen, te kleine teams, te weinig vrouwelijke coaches of superieur gedrag van jongens. En ook hier is het voor een meisje belangrijk om door haar vader gesteund te worden, in haar sport- en persoonlijke ontwikkeling.' En zo is het maar net.
Van mij mogen daar ook de toppers die inmiddels in het buitenland spelen bij worden betrokken. Het zou zonde als die speelsters de invloed die ze hebben niet meer inzetten om de sport in Nederland verder te laten groeien. Dat geldt uiteraard voor alle sporters in het buitenland. Hoe hard ze ook aan hun carrière werken, zij kunnen er door de impact en het bereik wat ze hebben ook voor blijven zorgen dat de sport in Nederland zich blijft ontwikkelen.
Sommigen van hen zijn begonnen als enige meisje in een jongensteam of deden zich zelfs voor als jongen om maar te kunnen sporten. En nu zijn het sterren. Hun verhalen moeten we blijven vertellen. Zodat we elke dag de drempel weer iets lager maken.
Ook jij kan daaraan bijdragen. Laten we daarvoor wat meer naar Amerika kijken en onze Hollandse bescheidenheid en nuchterheid aan de kant zetten. Pak het podium, vertel het verhaal, inspireer, geef het goede voorbeeld en creëer mogelijkheden voor iedereen om een leven lang te sporten. Als we dat blijven doen, iedere dag in plaats van één dag per jaar, wordt de wereld van sport alleen nog maar mooier. Amen.
Headerfoto: Twitter@LaLeaguecom
