Ergens rond het jaar 2000, bij het aanbreken van het nieuwe millennium, werd dit woord steeds bekender onder een breed publiek. De term waaide over vanuit de Verenigde Staten, toen met name platenmaatschappijen het label urban meegaven aan de muziekstromen R&B, hiphop en rap. Deze muziekgenres werden mainstream en er ontstonden grote feesten onder die noemer. Veel jongeren identificeerden zich met deze trend, waardoor ze in populariteit toenam. In de hoogtijdagen van die feesten ging het in 2006 echter volledig mis. Op diverse feesten vlogen de kogels je letterlijk om de oren, omdat tussen het publiek een aantal onfrisse figuren de bendeoorlogen in de VS wilden imiteren. Ze voelden zich ‘gangster’. Dit resulteerde in een boycot door gemeente, overheid en politiek van alles wat ook maar in de verste verte verbonden was met de term urban.

Dat partyorganisatoren het woord urban destijds gebruikten, is commercieel gezien logisch. Maar wat betekent het eigenlijk? Urban staat letterlijk voor ‘stedelijk’. Laten we het om deze reden dan ook simpel houden voor de beleidsbepalers: als er wordt gesproken van urban sports, dan hebben wij het over sporten die zijn ontstaan in grootstedelijke gebieden. En wat is urban culture dan? Dat kan alles zijn wat jongeren bezighoudt in de grootstedelijke cultuur. Denk aan sneakers, entertainment, kleding, sport, kunst, dans, muziek, taal, lifestyle, eigen talentontwikkeling, en ga zo maar door.

Door nieuwe pioniers, trendsetters en ondernemers die hun ding bleven doen en de positieve kanten van de urban culture bleven tonen, is deze subcultuur inmiddels weer omarmd door het grote publiek. Enkele voorbeelden daarvan zijn: de dansgroep Groove Kings die succes had bij Holland’s Got Talent, straatvoetballer Soufiane Touzani die Nederland en de wereld inspireerde met zijn (straat)voetbalkunsten, maar ook diverse andere artiesten/rappers, zoals Brainpower, Typhoon en Winne. Met hun urban poëzie bestormden zij de Nederlandse hitlijsten.

“Het wordt hoog tijd dat we onze urban culture-kampioenen, -pioniers, -trendsetters, -ondernemers en -creatievelingen gaan eren en ondersteunen en hen de positie geven die zij verdienen” - Danijel Ribaric

Dit inspireert organisatoren, marketeers en beleidsmedewerkers om weer iets met urban culture te doen. Zo zijn er verschillende urban dansprogramma’s, commercials en marketingcampagnes op televisie te zien. Diverse gemeenten nemen urban sports op in hun sport(beleids)nota en de gemeente Amsterdam wil zich zelfs profileren door het organiseren van een heuse Urban Sports Week.

Laat het duidelijk zijn: ik juich deze ontwikkeling toe! We zien helaas echter nu al dat urban culture misbruikt wordt door mensen die het voor het zeggen hebben, maar zelf geen onderdeel zijn van die cultuur. Daarom pleit ik voor het volgende: geef pioneers, stakeholders en trendsetters in de urban culture de ruimte om echt een rol van betekenis te spelen en niet, zoals nu het geval is, voor minimale gages of onder het mom van ‘We willen alleen jouw mening horen om te kijken hoe jij erover denkt’. Daar waar deze pioniers met passie alles delen vanuit de hoop op een groter podium, worden zij vaak misbruikt en vervullen ze slechts een bijrol op de door hun bedachte evenementen.

In de Verenigde Staten verdienen skaters megabedragen met grote sponsorcontracten en hebben ze een heldenstatus. Wereldkampioenen van Nederlandse bodem, zoals Jeand Doest (wereldkampioen pannavoetbal) en Menno van Gorp (wereldkampioen breakdance), moeten daarentegen leuren en sleuren om wat shows en deals binnen te halen. Ze zijn trendsetters, een exportproduct van Nederland en hebben een miljoenenbereik op mondiaal niveau.

Het wordt hoog tijd dat we onze urban culture-kampioenen, -pioniers, -trendsetters, -ondernemers en -creatievelingen gaan eren en ondersteunen en hen de positie geven die zij verdienen. De urban culture scene in Nederland zal gaan schitteren als nooit tevoren!