Wielrennen is een fantastische sport. Man-tegen-man gevechten, de strijd tegen de elementen, heldenverhalen. Allemaal tentoongesteld tussen twee wielen en het tarmac. Alleen heeft het wielrennen de laatste jaren ook al stevige klappen te verduren gekregen. En dan voornamelijk in de vorm van dopingschandalen of renners waarvan de grijze zone net iets te breed werd. Topsport met een zwart randje.

De geloofwaardigheid van de sport heeft eronder geleden. Sponsors trokken zich terug, angst voor gezichtsverlies. Maar het wielrennen verandert. Want de sport wil af van haar beschadigd imago.

Legends of the Peloton

Het verhaal van de Belgen De Gendt en Wellens past daarom perfect in dit plaatje. Een verhaal dat niet draait om winnen, maar wel om pure liefde voor de fiets. Die passie weekt iets los, dat verhaal slaat aan. Dat merk je aan de krantenkoppen, aan de reacties van andere renners en van fans. Pure liefde voor de fiets kan het verschil maken voor een sport die geloofwaardigheid nodig heeft. Dit verhaal geeft menig wielerliefhebber een goed gevoel. Passie slaat aan bij alle fietsers. Want het gaat terug tot de echte essentie van sport: omdat het zo ontzettend leuk is, niet alleen omdat je wil winnen.

Hun tocht werd overigens uitgebreid gedocumenteerd op de eigen social media-kanalen. Thomas De Gendt pluisde, geheel volgens zijn stijl, de route minutieus uit en plaatste die op Strava, hét kanaal voor de actieve fietser. De zesdaagse zelf werd in beeld gebracht via Instagram Stories, maar natuurlijk ook op Facebook en Twitter, een blijvend populair kanaal onder wielrenners.

Door deze almaar groeiende manier van communiceren wordt de boodschap nog breder uitgedragen. De afstand tussen renner en fan wordt kleiner. Dat blijkt duidelijk uit de reacties op hun posts. Inwoners uit nabijgelegen dorpen gaven routetips en boden hen de nodige koolhydraten, bikepacking lovers vroegen om advies en wielerliefhebbers riepen hen uit tot 'legends of the peloton'.

Imagoherstel

Dit verhaal sluit ook aan bij een trend die duidelijk merkbaar is in sponsorland. Daar waar winnen alleen lang niet meer voldoende is. Ze doen hun voordeel nog steeds bij extra exposure, maar meer dan dat willen sponsors een echte bijdrage leveren, inspirerende verhalen brengen, het goede doen. Ze willen zijn waar hun doelgroep is, ze willen praten waarover hun doelgroep praat. Ze pikken in op trends. En dat is exact wat EF en Rapha gaan doen.

Het partnership tussen de Amerikaanse World Tour-formatie en de Britse wielerkledingfabrikant draait om content, om trends die onderdeel zijn van de doe-sport die fietsen toch vooral is. Excentrieke figuren zoals Taylor Phinney, Mitchell Docker en Michael Woods zullen deelnemen aan fixed gear criteriums, ultra-endurance wedstrijden en mixed terrain events.

Het partnership vloeit voort uit een interne studie van Rapha over de toekomst van het wielrennen, waar voor de recreant steeds meer plaats is voor zulke gravel events. Een slimme en doordachte zet, want dit partnership gaat ongetwijfeld bijdragen aan het imagoherstel waar deze sport naar op zoek is.

Wanneer renners hun passie tonen (wat gravel riding zeker is voor iemand als Phinney, volg zijn 126k sterk Instagram-account maar eens), loskomen uit die bubbel die het wielerpeloton soms toch is en dichter tussen hun fans staan, zullen die fans zich meer kunnen inleven en daar kan de sport alleen maar wel bij varen.

Maatschappelijke problemen aankaarten

Sponsoring gaan activeren, gevoed door de liefde voor de fiets. Dat lijkt me de toekomst die het wielrennen tegemoet gaat.

Als renners dan binnenkort ook nog eens een voortrekkersrol zouden gaan spelen om de maatschappelijke problemen waar de gemiddelde fietser mee kampt (respecteren verkeersregels, zichtbaarheid, respect voor andere weggebruikers en de omgeving,…) aan te kaarten zie ik de geloofwaardigheid van de sport zeker optimistisch tegemoet.