In topsport draait alles om winnen. De drie punten binnenslepen. Als eerste over de streep komen. “Zolang er maar gewonnen wordt, zijn we tevreden” en “Het resultaat is heilig, dat is het enige dat telt.” Van dit soort uitspraken schrikken we allang niet meer. Sterker: we horen ze ieder sportweekend. Van atleten, trainers, managers en analisten. Eigenlijk is dat best gek. Want topsport is onderdeel van de entertainmentindustrie. Het bestaansrecht van topsport is gekoppeld aan mensen die het willen consumeren. Waarom vinden we het leuk om naar topsport te kijken? Omdat we willen genieten van mensen die dingen doen die we zelf niet (zó goed) kunnen én omdat we geen idee hebben wat er staat te gebeuren. We willen verrast worden. Maar is dat in de sportwereld van vandaag nog wel de realiteit?

De Olympische Spelen van 2024 zijn een week onderweg. Tientallen miljoenen mensen hebben zich laten betoveren door de openingsceremonie. Evenzoveel sportliefhebbers hebben zich vergaapt aan nu al memorabele topsportprestaties en -verhalen. Maar de Olympische en Paralympische Spelen kunnen alleen worden georganiseerd als een gaststad daar de schouders onder wil zetten. En de animo daarvoor loopt sterk terug. Tegelijkertijd neemt het aantal olympische sponsors toe. In deze bijdrage nemen we deze paradox onder de loep en blikken we vooruit op de toekomst.

Het tweede seizoen van ‘Tour de France: Unchained’ is sinds dinsdag 11 juni te zien op Netflix. Om de lancering te vieren, verhoogt Netflix tijdelijk het hoogste punt van België. De iconische Signal de Botrange is voor tien dagen lang omgedoopt tot Mont Netflix.