De jury van de SPORTNEXT Prijs voor het Sportjournalistieke Talent heeft Erik van Haren (De Telegraaf) uitgeroepen tot dé belofte van het jaar 2020. De 28-jarige Van Haren is de vaste Formule 1-verslaggever van De Telegraaf en doet via verschillende platforms verslag van de autosport. Kees Jongkind (NOS) is gekozen tot Sportjournalist van het Jaar.
Van Haren is als Sportjournalistiek Talent de opvolger van Michel Doodeman (VICE Sports) en staat in een rijtje met Pim Bijl (AD, 2018), Pieter Zwart (VI, 2017), Fabian van der Poll (NRC, 2016) en Michel Abbink (2015, toen NU.nl), die eerder deze aanmoedigingsprijs wonnen.
Juryleden Theo Dersjant (docent journalistiek Fontys Hogeschool Tilburg), Martijn Hendriks (plaatsvervangend chef Nieuwsdienst NOS Sport) en Diana Kuip (sportcolumnist & journalist voor HELDEN, VI, AD, JFK, Men’s Health), schrijven in het juryrapport dat zij nadrukkelijk kijken of jonge sportjournalisten van meer markten thuis zijn. “Wie één sport beheerst, één platform bedient en daarbij gebruikt maakt van een beperkt aantal journalistieke vormen, kan daarin best uitblinken, maar voor een aanmoedigingsprijs is het niet veelzijdig genoeg. Oneerbiedig: de jury zoekt naar kandidaten die geen ‘one trick pony’ zijn.
De winnaar van dit jaar laat in ruime mate zien breed inzetbaar te zijn. Hij – de jury betreurt het dat ook dit jaar alleen mannelijke kandidaten zijn aangemeld – heeft ondanks zijn leeftijd al een behoorlijke staat van dienst bij verschillende takken van sport, op diverse platforms en steeds op een professioneel hoog niveau.
Om de spanning er niet te lang in te houden: de jury wijst dit jaar Telegraaf-journalist Erik van Haren aan als ‘talent-van-het-jaar’. Met zijn 28 jaar bouwde hij al aan een indrukwekkend CV. De oud-student van de Edese journalistenopleiding begon klassiek als sportmedewerker van de Edese Post om al snel over te stappen naar De Gelderlander. Na een stage bij De Telegraaf ging hij ook voor die krant aan de slag als freelancer. Om in 2016 helemaal in dienst te komen bij de landelijke krant. Daar was hij ‘clubwatcher’ van FC Twente – in de tijd dat de club vaker het nieuws haalde met kwesties die niets met voetbal te maken hadden – Vitesse en PSV. Hij deed er af en toe Formule 1 bij. Tot dat te veel bleek en hij zich helemaal toelegde op de autosport.
Het afgelopen seizoen was voor de autosport, maar zeker ook voor de autosportjournalistiek, een moeizaam jaar met veel restricties en lastige werkomstandigheden. Erik van Haren wist zich daarin uitstekend staande te houden, was zelfs even de enige schrijvende journalist uit Nederland die het rondreizende circus van dichtbij mocht verslaan. Dat deed hij op twitter (ruim 11.000 volgers), in de krant, in een podcast (met Christijan Albers), via liveblogs en video’s. En dat alles in reportages, columns, nieuws, interviews. Kortom: aan veelzijdigheid geen gebrek. Daarbij liet hij zien niet alleen het werk van voorgangers te kopiëren, maar vooral ook zijn eigen idioom te hanteren. Erik van Haren verwierf zijn plaats in de sportjournalistiek vooral ook door zijn eigen gedrevenheid. Hij is het type journalist dat altijd ‘aan’ staat en dus voor iedere hoofdredacteur een zegen.”
De prijs voor sportjournalistiek talent is vijf jaar geleden in het leven geroepen omdat het vak van sportjournalist vergrijst. De instroom van jongeren - juist noodzakelijk om ons vakgebied vitaal te houden - stokt. Dat is de reden dat de stichting Nederlandse Sport Pers (NSP) samen met het magazine SPORTNEXT in 2015 een prijs voor de grootste belofte in de sportjournalistiek heeft ingesteld. Deze SPORTNEXT Prijs voor het Sportjournalistieke Talent van het Jaar moet de aandacht vestigen op de nieuwkomers en op de belofte die hun werk in zich herbergt.
Kees Jongkind werd door de NSP verkozen tot Sportjournalist van het Jaar, als opvolger van Frank Heinen. Jongkind is judocommentator bij Studio Sport, maar bovenal maker van bijzondere reportages voor Andere Tijden Sport. Recentelijk maakte hij diepe indruk met zijn documentaire Code Geel over Team Jumbo-Visma tijdens de Tour de France.
Uit het juryrapport: “Het afgelopen jaar heeft meer van de sportjournalisten gevraagd dan zij gewend zijn. Door noodverordeningen als gevolg van een ongekend virus, werden sportjournalisten gedwongen meer dan ooit uit hun arsenaal aan talent te halen. Niet langer waren rechtstreekse verslagen of subjectieve commentaren voldoende om aan lezers, kijkers en luisteraars tegemoet te komen. Achtergronden, diepgravende analyses en vraaggesprekken waren gewenst. Mede daardoor kwamen andere kwaliteiten van de sportjournalist dan de gebruikelijke bovendrijven. Daardoor trokken andere sportjournalisten dan verslaggevers de aandacht.
De jury van de Sportjournalist van het Jaar 2020 brak bijna haar hoofd over de talrijke kandidaten. Wiens talent stak de kop op, wiens schrijfstijl viel het meeste op, wie had de meeste en beste prestaties op het toenemend aantal omroepen, columns, blogs, vlogs en websites, wie leverde de meest indrukwekkende achtergronddocumentaires over sporters en sportverschijnselen. Het zestal juryleden discussieerde met elkaar alsof hun leven er vanaf ging. Er werd gewikt en gewogen. Het werd een strijd tussen verschillende smaken, meningen en inzichten. Als er een naam viel, wist een andere een betere. Het was een jaar waarin van iedereen het uiterste werd gevraagd, zowel van de sportjournalist als de jury.
Uiteindelijk moest toch een naam vallen die de meerderheid het meest beviel. Dit keer geen schrijver, hoeveel goede en van inzicht getuigende schrijvers er ook bleken te zijn. De keus viel op een documentairemaker. Een man die het gezicht was van vele filmdocumentaires. Vooral niet te vergeten is dat achter hem een sterke redactie hielp dat gezicht waar te maken. Hij leek een vriend te zijn van de mensen die hij ondervroeg, maar dat was niet het geval. Judo was de sport die hij met inzicht en nieuwsgierigheid volgde. Maar hij bleek van meer markten thuis en viel mede op dankzij zijn mooie stem en goede woordkeus. Wat ons vooral opviel was dat hij nieuwsgierig is, tot in het diepste, dat hij zich beschaafd en betrokken toonde zonder amicaal te worden en door de jaren heen deskundig is gebleken met een open hart.
We konden als jury niet om hem heen. Hij was volgens ons de beste Sportjournalist van het jaar 2020. Hij is sportjournalist bij de NOS, Andere Tijden Sport en meer. Hij heet Kees Jongkind.”
Koen van Weel (ANP) won de NSP/Canon Zilveren Camera Sportfoto van het Jaar met een foto van Harry Lavreysen na het winnen van de wereldtitel op de wielerbaan in Berlijn. “De winnende foto van de NSP/Zilveren Camera Sportfoto is een echte sportfoto. De fotograaf heeft én de actie én de emotie in een beeld gevat. Harrie Lavreysen won het afgelopen wereldkampioenschap maar liefst drie gouden medailles. Op deze foto zien wij hem over de finish komen en het goud pakken op het onderdeel Keirin. Een prachtig beeld gemaakt door Koen van Weel.”
De tweede plaats ging naar Robin van Lonkhuijsen, die een mooi, grappig en tegelijk triest beeld van Tom Dumoulin maakte tijdens de virtuele toertocht van de Amstel Gold Race in een vakantiehuisje bovenaan de Cauberg. Het brons was een prooi voor Pim Ras met een foto van een penalty in een lege, troosteloze Kuip.
De Scoop van het Jaar ging naar Marco Knippen (Noordhollands Dagblad), met zijn reportagereeks over het misbruik van jonge turnsters en de bekentenis van trainer Gerrit Beltman over de praktijken in de turnhal.
Foto's: Stephan Teller
